Propozycja na Studniówkę!

Scenariusz przedstawienia pt.:

„Wariacje na temat „Pana Tadeusza”

Opracowała: Danuta Jasińska,

nauczyciel języka polskiego

w Zespole Szkół Drzewnych i Ochrony Środowiska w Radomsku

Występują:

· Narrator

· Tadeusz ( ubrany współcześnie)

· Zosia ( w jasnej sukience)

· Telimena ( w długiej sukni, na ramionach boa lub szal)

· Hrabia (w garniturze, na szyi luźno przewieszony biały szalik, w ręku parasol)

· Ksiądz Robak (w habicie)

· Amor (do ramion ma przymocowane nieduże skrzydełka, w rękach trzyma łuk i strzały)

· Wojski ( ubrany w żołnierski płaszcz)

Narrator:

(uczeń, ubrany w ciemny garnitur, siedzi w bujanym fotelu, w palcach trzyma fajkę, na kolanach ma rozłożony duży brulion, imitujący starą księgę)

- Litwo! Ojczyzno moja! Ty jesteś jak zdrowie!...

Szlachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz! Upss! (zakrywa ręką usta) To nie z tej bajki.

Robak:

- Na strzelnicy ruch wielki, ale ja – mistrzem będąc w strzelaniu, na zawodach wojewódzkich (z naciskiem) ustrzeliłem niedźwiedzia!

(pokazuje dużego, pluszowego miśka)

(wchodzi Wojski, staje, podnosi róg i gra – słychać hejnał mariacki)

Narrator:

- Nagle przerwał, lecz róg trzymał. Wszystkim się zdawało, że to Wojski gra jeszcze , a to echo grało.

(wszyscy wychodzą, a na scenę wchodzi Amor. Chodzi zdenerwowany, próbuje celować w widownię)

Amor:

(przepycha zza mikrofonu narratora)

- Przepraszam pana, ale to nie będzie epopeja narodowa, ale romans!

(poprawia się i mówi do publiczności)

- Szanowni Państwo, za chwilę odbędzie się światowa prapremiera najsłynniejszego romansu Adama Mickiewicza! Główną rolę gram ja! (z dumą)

(po chwili słychać warkot samochodu, naśladowany przez jednego z aktorów, i pisk opon)

Narrator:

- Właśnie najnowszą bryką wjechał młody panek. Głośno trąbiąc klaksonem zawrócił przed ganek. (wchodzi Tadeusz – z dużą torbą podrózną, ubrany współcześnie)

- Odemknął, wbiegł do domu, pragnął go powitać, biegał po całym domu i szukał komnaty, gdzie mieszkał, nim wyjechał w szkolne internaty. Wchodzi, cofnął się, toczył zdumione źrenice po ścianach. W tym pokoju mieszkanie kobiece? Spojrzał w okno na ogród - tuż przy parkanie stała młoda dziewczyna...

(wchodzi Zosia, przymierza do siebie sukienkę, zauważa Tadeusza, piszczy przeraźliwie i ucieka)

(Amor w tym samym czasie celuje w Tadeusza i strzela. Tadeusz łapie się za serce teatralnym gestem i pada. Amor zaciera ręce z zadowolenia. Dwóch neutralnie ubranych uczniów, np. w garnitury, znosi Tadeusza za kulisy.)

Narrator:

- Tymczasem na folwarku nie uszło baczności, że przed ganek zajechał któryś z nowych gości. Pan Wojski poznał gościa.

(wchodzi Wojski)

Wojski:

- Witaj Tadek! Nareszcie przyjechałeś. Zdrowy? Co tam w szkole?

Tadeusz:

- Ech! Szkoda mówić: klasówki, kartkówki, sprawdziany, testy, wywiadówki, odpytywania, repetytoria – cały asortyment szkolnych tortur. W dodatku: ściągać nie wolno, rozmawiać na lekcjach nie wolno, żartować nie wolno, zasypiać nie wolno, zabłądzić w drodze do szkoły nie wolno...

(macha z rezygnacją ręką)

Wojski:

- A chociaż dobrze was odżywiają w tej bursie?

Tadeusz:

- Prawie codziennie na obiad kurze nogi...do kolan! (pokazuje kurzą nóżkę i ze wstrętem odkłada) Już nawet nie mogę się obejrzeć za zgrabnymi nogami. Tak mnie odrzuca!

Wojski:

- Tak, tak, ale sam wiesz, że jak się nie chce nosić teczki, to się nosi ... woreczki!

Narrator:

- Właśnie z lasu wróciło towarzystwo całe... (wszyscy wchodzą, demonstracyjnie witają się, całują)

Narrator:

- Siadajmy do stołu – rzekł Podkomorzy. Wtenczas wszyscy siedli i chołodziec litewski milczkiem żwawo jedli.

(aktorzy częstują gości w pierwszym rzędzie i wszystkich chętnych zupą i zapraszają do skosztowania. Zosia odczytuje w tym czasie przepis na chłodnik litewski)

- Weszła nowa osoba, przystojna i młoda...

(wchodzi Telimena – w kapeluszu, z boa, wytworna i zalotna.[Dla bardziej komicznego efektu można w tej roli obsadzić ucznia!] Amor celuje w Tadeusza, a ten ponownie łapie się za serce i pada na krzesło. Po chwili śpiewa wraz z chórkiem fragment piosenki „Baby, ach te baby”. Po chwili na scenę wchodzi Hrabia – elegancki, zadbany, w garniturze.)

Hrabia:

- O! Kogo ja widzę? Cześć Tadek! Idziesz dzisiaj na imprezkę do zameczku?

Tadeusz: (niechętnie)

- Nie wiem, może...

Hrabia:

- Mają być niezłe laski...

Tadeusz: (patrzy uważnie na Hrabiego, nagle zainteresowany)

- Kto?

Hrabia: (z zachwytem)

- Telimena – bóstwo-kobieta, córeczki podkomorzego i jeszcze kilka... nieznajomych.

Tadeusz:

- Od Telimeny to ty się odczep na pięć kilometrów z poślizgiem! Znajdź sobie inny obiekt westchnień!

(rywale stają na palcach naprzeciw siebie jak koguty, podciągają rękawy, chwile trwają w tej pozie, po czym wracają do stanu wyjściowego)

Tadeusz:

- A zresztą , ja i tak jestem bardziej inteligentny!

Hrabia:

- A ja jestem ładniejszy i... i... mam lepszy traktor!

(Tadeusz macha ręką z rezygnacją i wychodzi; na scenę wchodzi Telimena z koszyczkiem w ręce)

Telimena:

- Och! Hrabio, chodźmy na grzyby!

(Telimena rozkłada swój szal, kładzie się i udaje, że czyta książkę. Pochwili jak w reklamie: )

- Kto chce przeżyć fascynującą przygodę, niech czyta książki wydawnictwa Harlequin!

Narrator:

- A tymczasem we dworku, dla zabicia czasu, zarządzono, by ruszyć zapolować do lasu.

(słychać strzały, po chwili wchodzi na scenę ksiądz Robak)

Amor:

- A ja? Co, o mnie to już nikt nie pamięta? Ja wam pokażę! (grozi łukiem)

Narrator:

- W dworku Telimena wita, rozmową zabawia i siostrzenicę wszystkim z kolei przedstawia. Tadeusz spojrzał, zbladnął, oto poznał Zosię po wzroście, po włosach światłych i po głosie.

(Amor strzela, Tadeusz zachwiał się, zakrył twarz i wybiegł)

Narrator:

- Tadeusz trafił może i przypadkiem na wzgórek, co był wczora szczęścia jego świadkiem. Widzi Telimenę, która twarz wtuliła w dłonie. Choć nie słychać szlochania, znać, że we łzach tonie. Aż wtem nagłym ruchem zrywa się z siedzenia, rzuca się w prawo. W lewo, skacze skroś strumienia. Dojrzała Tadeusza.

Telimena:

- Tadek, ratuj! Coś mnie oblazło! Aaa! Czy mógłbyś zdjąć ze mnie te mrówki?

Tadeusz: (zdejmując owada)

- To nie mrówki. (przygląda się ciekawie okazowi, trzymając go w dwóch palcach) To pluskwy milenijne!

Telimena:

- Aaaa!... Weź to świństwo! (ucieka)

Narrator:

- Wieczerzano w zameczku. Ów lokal szczególny budził zazdrość i zachwyt chyba obopólny. Słychać strzelanie korków i brzęki talerzy, lecz widać, że humory nie służą młodzieży. Nagle wejście Klucznika wszczęło kłótnię całą. Skończyło się tym, że stoły fruwały z zastawą na głowy biesiadników. Gerwazy snuł plany, by zrobić zajazd i Sopliców związać jak barany. Długo mówić by trzeba o przygotowaniach, o zbieraniu posiłków do tego zadania. Dość, że wszystko skończyło się wielką bijatyką.

(za rozciągniętą kotarą widać kotłujących się; wychodzą po chwili z podbitymi oczami, obandażowanymi głowami, kulejący, potargani. Na zasłonie widać napis: ZE WZGLĘDU NA DRASTYCZNOŚĆ SCENY ZMUSZENI ZOSTALIŚMY DO WPROWADZENIA CENZURY)

Amor: ( wchodzi na scenę )

- Tak się zawsze kończy, kiedy muszę na chwilę wyjść. Oj, ludzie, ludzie...(kiwa z politowaniem głową) Zmykać mi zaraz stąd, bo jak któremu strzelę ... (zamierza się, wszyscy uciekają w popłochu)

- A gdzie Tadeusz i Zosia?

(wywołani wchodzą na scenę trzymając się za ręce)

Tadeusz:

- Muszę wyjechać teraz, ma Zofijo miła. Nie chcę cię słowem wiązać, więc tymczasem – bywaj!

Amor:

- Ej! Ej! Poczekaj, ty ofiaro... moja! Dokąd to?

Tadeusz:

- Na razie nie mogę się żenić! Zwariowałeś?! Mam za sto dni maturę, a potem... może mnie do woja wezmą! Poza tym, ja jestem taki kochliwy!

Amor: (przykłada mu napięty łuk do pleców)

- No, no, nie przesadzaj! Klękaj tu zaraz i przyrzeknij miłość!

(popycha go w kierunku Zosi)

- Wszystkiego muszę dopilnować! (siada i wzdycha z ulgą) A teraz pora naostrzyć strzały i poszukać nowych ofiar!

Narrator:

- I ja też muszę kończyć swe opowiadanie, by zbytnio nie zanudzić was, urocze panie i panowie szanowni. Lecz kto zdawać musi maturę, o przeczytanie dzieła wieszcza Adama niech sam się pokusi.

W przedstawieniu wystąpili: ...

mgr Danuta Jasińska